TEST - SUZUKI BALENO 1.2

Suzuki Baleno to zaskakujący samochód: tylko utwierdza mnie w sceptycznym podejściu do ekologicznych wynalazków montowanych w nowoczesnych autach. Oto w erze hybryd i downsizingowych 3-cylindrowych BMW, tym razem do naszych testów trafił relatywnie prosty konstrukcyjnie pojazd pozbawiony systemu start-stop, ze zwykłym benzynowym czterocylindrowym silnikiem, bez tryliona turbosprężarek i wymyślnej elektroniki zachęcającej kierowcę do oszczędzania paliwa. Baleno 1.2 nie ma tego wszystkiego, więc nie pokaże Wam ile wirtualnych roślinek wyhodowaliście dzięki delikatnej jeździe. Nie posiada aktywnej żaluzji przesłaniającej chłodnicę, by polepszyć opływ powietrza i nie uświadczycie w nim elektroniki sterującej odzyskiem energii przy hamowaniu czy nawet 6-stopniowej skrzyni biegów, która wydaje się nieodzowna przy oszczędzaniu paliwa na autostradzie. I co? Czy w związku z tym, podczas przeprowadzania testu Suzuki ucierpiał jakiś motylek? Nie. Powiem więcej: proste Baleno okazało się oszczędniejsze od wielu eko-pojazdów, jakie znam. Podczas pomiaru w trasie zużyło nieco ponad 4 litry benzyny na 100 km. Cztery! Tak – to prawda. Wynik nie kłamie (komputer pokładowy pomylił się o 0,2 l/100km). Nie mam więcej pytań i myślę, że Wy też nie… Pierwszy temat uważam więc za omówiony. Przejdźmy zatem do kolejnego, odpowiadając na pytanie czy Baleno oferuje coś jeszcze prócz oszczędnego silnika, co zachęci kierowców do jego zakupu? Owszem. Na przykład duże wnętrze.

Suzuki zbudowane na nowej płycie podłogowej japońskiej firmy to konkurent takich aut jak Volkswagen Polo czy Renault Clio. Oba przytoczone modele stając do porównania z Baleno mogą jednak ze wstydem schować się w cień, gdy mówimy o ilości przestrzeni na tylnej kanapie i w bagażniku (tu obdarzonym podwójną podłogą). Co innego, kiedy klient oglądający złotówkę z każdej strony zacznie patrzeć na jakość wykonania kabiny… Tu niestety nie będzie już tak wesoło.

Dosłownie wszystkie plastiki w Baleno są twarde jak skała, a część z nich na domiar złego bardzo łatwo można porysować. Funkcjonalnie rozplanowana kabina Suzuki to mieszanka bardziej i mniej udanych rozwiązań: przysłowiowych europeizmów (jak centralny ekran dotykowy lub kolorowy wyświetlacz obok prędkościomierza) i japonizmów (jak np. przestawiane rygle w drzwiach czy „patyczki” do sterowania komputerem pokładowym miedzy zegarami). Środkowa część deski rozdzielczej może i wygląda ładnie, jednak do rozlokowania umieszczonych tam przycisków trudno się przyzwyczaić. Tak, jak do elektrycznie wspomaganego układu kierowniczego…

Stwierdzam to z przykrością, bo 4 lata temu testowałem genialnego Swifta Sport i dzięki temu wiem, że Suzuki jest w stanie zrobić całkiem niezły układ kierowniczy. Niestety w Baleno takiego nie znajdziecie. Najwyraźniej ktoś w dziale konstrukcyjnym stwierdził „wstawmy tam taką metalową parówkę” i na tym zakończono prace. Efekt? Podczas prowadzenia na wprost samochód zachowuje się dziwnie: wymaga ciągłych korekt toru jazdy, choć w środkowym położeniu nawet spore ruchy kierownicą nie wywołują żadnej reakcji auta. W zakrętach mamy dość mgliste pojęcie o tym, na ile są wychylone przednie koła. Plusem jest to, że układ kierowniczy nie pracuje zbyt lekko. Idźmy dalej…

Słyszałem negatywne komentarze testujących na temat skrzyni biegów Baleno i szczerze mówiąc nie wiem skąd się one biorą. Lewarek porusza się gładko, ma krótkie skoki i trafia tam, gdzie powinien. Na piątce, przy 100 km/h wał korbowy obraca się z prędkością zaledwie ok. 2 tys. obr./min., co częściowo wyjaśnia dobre wyniki zużycia paliwa. Na pochwały zasługuje też sensownie ustawione, cicho pracujące zawieszenie Suzuki. Posłusznie filtruje ono niedoskonałości dróg, a jeśli coś miałbym mu zarzucić, to przyczepiłbym się do pracy zamontowanej z tyłu belki skrętnej. W szybko pokonywanych zakrętach najeżonych nierównościami tył Baleno potrafi nieco „uciec”, ale na miły Bóg: kto tym samochodem będzie ganiał po wirażach? Uspokajający jest fakt, że ESP stanowi standardowe wyposażenie. Podobnie zresztą jak sześć poduszek powietrznych.

Nie tylko te elementy znajdziemy w podstawowej wersji Baleno za 43 900 zł. Są tam też manualna klimatyzacja, centralny zamek i elektrycznie sterowane przednie szyby. Brakuje radia i… kanału nawiewu powietrza na nogi pasażerów tylnej kanapy. Pojawia się on dopiero w drugiej od góry wersji. Dziwna oszczędność.

Jaki jest główny wniosek z tego testu? Baleno to niezły pojazd, który jednak wymaga oszlifowania układu kierowniczego i poprawy jakości materiałów we wnętrzu. Można to zrobić przy okazji pierwszego lepszego liftingu, choć sam nie wierzę, że takie zmiany zostaną wprowadzone. Ale kto wie? W końcu jak już powiedziałem na wstępie: Baleno to zaskakujący samochód.

Tekst i zdjęcia: Adam Kołodziejczyk