TEST - RENAULT ESPACE Blue dCi 200 EDC

Renault od dawna ma kłopoty z odnalezieniem swojego miejsca w segmencie samochodów klasy wyższej. Próby konkurowania z niemieckimi rywalami przy pomocy modeli Safrane i VelSatis spaliły na panewce. O epizodzie z Avantimem (szalonym dwudrzwiowym vanem) lepiej w ogóle zapomnieć. Gdy wydawało się, że na dobre wystygły eksperymentatorskie zapędy Renault, nagle ni z tego ni z owego 5 lat temu minivan Espace został crossoverem. Co z tego wyszło i czy luksusową odmianę Initiale Paris można traktować jako alternatywę dla drogich ekskluzywnych limuzyn albo SUV-ów?

Egzemplarz Espace, który trafił do naszego testu to samochód z dwulitrowym turbodieslem i zautomatyzowaną dwusprzęgłową skrzynią biegów EDC. Wraz z paroma dodatkowo płatnymi elementami wyposażenia takie auto było warte ponad 200 tys. zł. Co dostaje się w tej cenie? Siedmioosobowego, 4,8 metrowego vana z nieco większym niż w zwykłych samochodach 16-centymetrowym prześwitem. Warto podkreślić, że Renault nie próbuje zaklinać rzeczywistości. Francuzi nie oferują więc do Espace napędu na cztery koła czy choćby systemu kontroli trakcji w rodzaju Grip Control znanego z produktów koncernu PSA. Większy prześwit jest zatem zabiegiem w dużej mierze marketingowym i… niestety pociąga też za sobą pewne mankamenty w zakresie ergonomii. Najpierw jednak istotna zaleta: widoczność do przodu.

Ta w Renault Espace jest znakomita. Wszystko dzięki podwyższonej pozycji fotela kierowcy i mocno przeszklonej strefie wokół dzielonych przednich słupków. Jednak gdy bliżej przyjrzymy się wnętrzu, szybko pojawi się też i jedna spora wada w postaci wysoko poprowadzonej linii podłogi. Efekt? Choć ilość miejsca na nogi dostępna w drugim rzędzie siedzeń (podgrzewanych!) jest spora (rozstaw osi wynosi blisko 2,9 metra!), to siedzi się tam niewygodnie. Nogi trzeba nieprzyjemnie podkulać do góry, a gdy przyjdzie nam posadzić kogoś w trzecim rzędzie foteli szybko okaże się, że siedmioosobowość Renault Espace, podobnie jak w przypadku Grand Scenica, ma wymiar bardziej teoretyczny niż praktyczny.

Owszem – jest tam więcej przestrzeni niż we wspomnianym „grandzie” ale dorosłej osobie o wzroście większym niż 170 cm trudno byłoby wytrzymać podróż dłuższą niż okazjonalna miejska „podwózka”. Trochę szkoda, bo ci którzy podróżują Espace-m na pozostałych miejscach z pewnością docenią wysoki poziom komfortu oferowanego przez ten model. Wyciszenie kabiny jest dobre, a o dodatkowe wrażenia akustyczne dba seryjne w wersji Initiale Paris wspaniale grające audio z jedenastoma głośnikami. Systemowi stworzonemu przez Bose niewiele brakuje do drogich radioodtwarzaczy Burmerstera czy Bowers & Wilkins z samochodów premium.

Zawieszenie Renault Espace (w wersji Initiale Paris wyposażone standardowo w amortyzatory z regulacją twardości pracy) to udany kompromis między bujającą miękkością klasycznych „francuzów” a sztywnością kojarzoną z niemieckimi produktami. W domyślnym trybie jazdy Normal Renault Espace jest łatwy do wyczucia. Układ skrętnej tylnej osi 4 Control ma trzy ustawienia czułości pracy. Kierowcom nieprzyzwyczajonym do jego działania może się wydawać, że tył samochodu momentami ma tendencje do „pływania”. W rzeczywistości nie jest to nic groźnego.

Czterocylindrowy turbodiesel pracujący pod maską Espace-a ma 200 KM i rozwija 400 Nm momentu obrotowego. Silnik zachowuje się kulturalnie i kiedy nie jest zbytnio poganiany potrafi też wykazać się względną oszczędnością (w trasie poniżej 6l/100km). Niestety motor musi też zmagać się ze sporą masą pojazdu, co studzi jego temperament. Renault Espace pomimo zastosowania aluminiowych pokryw (wszystkie drzwi oraz maska) waży ok. 1800 kg. To sporo, a sprawy nie polepsza obecność zautomatyzowanej dwusprzęgłowej skrzyni EDC tłumiącej żywiołowość turbodiesla. Szczególnie nieprzyjemne bywają momenty kiedy dojeżdżamy powoli do skrzyżowań po czym decydujemy się przyspieszyć. Podobnie sprawa wygląda z nabieraniem prędkości tuż po pokonaniu 90-stopniowych skrętów (np. w boczne uliczki). Opisanym sytuacjom towarzyszy szarpanie i zrzucanie o bieg w dół. Wydaje się, że problem tkwi gdzieś w oprogramowaniu skrzyni ale trudno to ocenić jednoznacznie.

Czy warto rozważyć Renault Espace jako konkurenta dla klasycznych limuzyn segmentu D albo średniej wielkości SUV-ów? Po kilku dniach obcowania z francuskim crossoverem stwierdzam, że to jednak zupełnie „inna bajka”. Choć wybitnie luksusowe wyposażenie wersji Initiale Paris stwarza wrażenie obcowania z czymś więcej niż zwykły van, to jednak całościowy odbiór Espace-a jest wyraźnie „minivanowy”. W testowanej iście luksusowej konfiguracji Espace właściwie nie ma na rynku bezpośrednich konkurentów. To stanowi o jego swoistej niesamowitości. Tylko pytanie, komu ona jest potrzebna i do czego?

Tekst i zdjęcia: Adam Kołodziejczyk