TEST - DACIA DUSTER 1.3 TCE

Z Dacią Duster łączą mnie same miłe wspomnienia. Osiem lat temu testując egzemplarz pierwszej generacji, zabrałem rumuńskiego SUV-a w długą podróż po polskim wybrzeżu. Noclegi w samochodzie, wieczorne koncerty rockowe i letnie wchody słońca – to obrazki z tej eskapady, które stają mi przed oczami za każdym razem, kiedy myślę o uterenowionej Dacii. Dlatego z radością odebrałem kartę do nowego Dustera i rozpocząłem test sprawdzający kolejną odsłonę budżetowego SUV-a. Czy jest ona tak samo fajna jak jej poprzednik?

Na początek wyjaśnienie. To nie pomyłka ani żaden żart. W tym tekście, kilka linijek wyżej naprawdę padło słowo „karta”. Wszystko się zgadza, bowiem Duster drugiej generacji to już nie taki biedny i okrojony z dodatków samochód. Oczywiście podstawowa odmiana (po ośmiu latach cena za bazowy wariant to nadal kuszące 39 900 zł) wciąż nie ma „klimy”, radia czy elektrycznie sterowanych lusterek. Najuboższa wersja rumuńskiego bestsellera dostała za to w standardzie komplet poduszek powietrznych (razem z kurtynami), a jeśli nie pożałujemy grosza siedząc przy konfiguratorze, to nasza Dacia będzie wyposażona w system wspomagania parkowania multiview camera (obraz z czterech kamer dookoła pojazdu), wspomniany wcześniej dostęp bezkluczykowy Keyless Entry czy radar kontroli martwego pola w lusterkach.

Pod maską pomarańczowego Dustera, który trafił do naszego testu pracowała 1,3-litrowa 150-konna benzynowa jednostka napędowa debiutująca w palecie silnikowej Dacii. Można powiedzieć, że wcześniej jej miejsce zajmował motor 1.2 TCe, który błysnąwszy w cennikach dosłownie zniknął. Wszystko z powodu zamieszania z normami emisji spalin. Obecnie gama benzynowych jednostek napędowych dostępnych do Dustera wygląda następująco: podstawowy silnik to wolnossący 1.6 SCe o mocy 115 KM (dostępny również z instalacją LPG), a powyżej niego sytuują się dwie odmiany turbodoładowanego 1.33 TCe – słabsza i mocniejsza.

Z nowej czterocylindrowej jednostki 1.3 l z bezpośrednim wtryskiem benzyny korzysta również Mercedes-Benz Klasy A, co może świadczyć…. Dobra – zagalopowałem się. W dzisiejszych czasach nie świadczy to o niczym, oprócz unifikacji oraz cięcia kosztów. Pozytywny fakt jest natomiast taki, że opisywany motor wszczepiony po maskę Dacii, robi z niej prawdziwą torpedę. Ważący nieco ponad 1300 kg Duster po przekroczeniu ok. 2000 obr./min. dostaje prawdziwego szału i zapewnia przyspieszenia lepsze od przewidywanych. Po mocnym naciśnięciu na pedał gazu samochód chętnie odjeżdża do przodu w zasadzie na każdym spośród sześciu dostępnych biegów. Warto wspomnieć, że lewarkowi manualnej skrzyni przy włączaniu ostatniego przełożenia zdarza się nie do końca trafiać w wybrane miejsce, ale to akurat drobna niedogodność do której da się przywyknąć.

Jeśli chodzi o zestrojenie zawieszenia, Dacia ewidentnie preferuje spokojną, komfortową jazdę. Podwozie Dustera pracuje więc miękko, prawidłowo wyławiając nierówności i izolując nas od nich nawet wtedy, gdy na osiach mamy zamontowane spore 17-calowe koła. Niestety pochodną miękkiego zestrojenia podwozia jest to, że nadwozie Dustera na zakrętach wychyla się dość poważnie na boki. Podczas przyspieszeń przód charakterystycznie unosi się do góry, za to przy hamowaniach poczujemy mocne „nurkowanie”. Dustera nie stworzono do dynamicznej jazdy i czuć to także po sposobie pracy układu kierowniczego – silnie wspomaganego i przekazującego kierowcy niewiele informacji o tym, na ile przednie koła są skręcone. W tym miejscu można zatęsknić za pierwszą generacją rumuńskiego SUV-a, która zachowywała się w zakrętach nieco lepiej, ale za to ewidentnie nie błyszczała w kategorii „wnętrze”…

Koronny przykład stanowiło jego wyciszenie. W nowym Dusterze wciąż usłyszymy podczas jazdy tajemnicze szumy i świsty dobiegające zza grodzi silnikowej i z okolic błotników pozbawionych pełnych nadkoli. Ich natężenie jest jednak nieco mniejsze. Drzwi nie brzdąkają już radośnie przy zamykaniu, a przednią część kabiny wyposażono w dużą ilość schowków i kieszeni, których ewidentnie brakowało w starym modelu. W Dusterze drugiej generacji nie można też narzekać na brak miejsca w kabinie, choć na przykład kierowcy trudno będzie przyjąć wygodną pozycję pomimo regulacji wysokości fotela i kierownicy. Pasażerowie podróżujący z tyłu rozgoszczą się na wygodnej kanapie wyposażonej w długie, głębokie siedzisko. Bagażnik ma przyzwoite 445 litrów, ale jeśli wybierzemy wersję z kołem zapasowym, to z przestrzeni przeznaczonej na walizki „wyparuje” nam 69 litrów.

Podsumowując moje spotkanie z nowym Dusterem pokusiłbym się o stwierdzenie, że drugie wcielenie uterenowionej Dacii pomimo paru ulepszeń, pod względem realizacji filozofii „SUV-a dla ludu” wciąż najwięcej sensu ma w swoich tanich odmianach. Dodatkowe konie mechaniczne za które zapłacimy w przypadku topowej wersji 150 TCe raczej trudno będzie wykorzystać.

Tekst i zdjęcia: Adam Kołodziejczyk